دادگاه محلی جهت محاکمه و جایگاهی برای برقراری عدل و انصاف است؛ ولی این مکان پر مشاجره و پرهیاهو، جایگاه غریبی برای کودکان است. موجودات کوچکی که تصور واقعی و درستی از محیط و انسان‌های اطراف‌شان ندارند. کودکانی که اگر هم مرتکب خطایی شوند صادقانه آن را می‌پذیرند و از کردار خود پشیمان می‌شوند.
حال در صورتی که این مخلوقات محبوب خداوند، خواسته یا نا خواسته دست به ارتکاب جرمی بزنند، چه باید کرد؟ این مسئله‌ای است که هم اکنون فکر روان‌شناسان و جامعه‌شناسان را به خود مشغول کرده است و با این حال نتیجه های مطلوبی حاصل نشده است. عقل و انصاف حکم می‌کنند که این کودکان، به علت داشتن سن کم و عدم رشد کافی قوای عقلانی، مورد عنایت، حمایت و همینطور توجهات خاصی از جانب قانون‌گذار قرار بگیرند.
لذا مراجع قضایی طی اقدامی مؤثر و خداپسندانه، محاکم مجزا و متفاوتی را جهت رسیدگی به جرائم کودکان تشکیل دادند و مقررات خاصی را برای آن در نظر گرفتند. حتی در ماده‌ی ۴۰ پیمان‌نامه‌ی حقوق کودک که در سال ۱۹۸۹ مورد تصویب سازمان ملل متحد قرار گرفت و تاکنون ۱۹۳ کشور به عضویت آن در آمده‌اند، مرجع قضایی مستقل و بی‌طرفی برای رسیدگی به اتهامات اطفال و نوجوانان پیش‌بینی شده است.
جهت مشاهده ادامه مطلب به سایت موسسه حقوقی ثبت سفیر مراجعه کنید.